Гледай видеото
Оригинален текст
Що ми домилело мамо, що ми домилело?
Софийското поле мамо, Софийското поле.
Софийското поле мамо, Софийското поле,
шопски момчетия мамо, шопски момчетия.
Шопски момчетия мамо, шопски момчетия,
с бели беневреци мамо, с бели беневреци.
С бели беневреци мамо, с бели беневреци,
с шарени ментета мамо, с шарени ментета.
С шарени ментета мамо, с шарени ментета,
с черни мустачета мамо, с черни мустачета.
С високи калпаци мамо, с високи калпаци,
стегнати опънци мамо, стегнати опънци.
Снощи конье не дойдоя, леле Недо, бела Недо, леле Недо, вакло ягне, папай, доя, да ги дражат, Стоянови равни двори, леле Недо, бела Недо.
Стоянови вечерая, Стоян юнак не вечеря, ту посвири на кавало,
да посвири, ем говори, жени мене стара мале, леле Недо, бела Недо.
Па ма тя го кротко пита, кого очеш мили сине? Леле Недо, бела Недо,
а Стоян се позасмея, сакам мале кумовото, кумовото, най-малото.
Отговаря стара макя, немой сине, срамота е, срамота е, грехота е,
та нали сме кумовари, куморави венчавали, венчавали и кръщавали.