Оригинален текст
Se cadra non falei,
se cadra estaba triste,
se cadra é que mentín
ou ti te confundiches.
Non asina quen son
todo o que aseguraba,
voltei a non saber,
outra vez non sei nada.
E cando pola fiestra os meus ollos miran
e no medio do monte se ven perdidos,
canto polos que choran as despedidas
e choro polos que viven arrepentidos.
E agora que aprendín que todo se paga,
que non comulga coa inocencia esta vida,
choro polos que viven arrepentidos
e canto polos que choran as despedidas
Esquecín se a razón
fixo acto de presenza,
máis hoxe hai un porqué
onde houbo indiferenza.
Medo de non saber
como dicer verdades,
como chegar a ser
un pasado agradábel.