Оригинален текст
Aldendu zinen, iraila izango zen,
udako egun amaigabeak hasiak ziren bukatzen.
Gau amaitezinak, eta hodei ilunak.
Nire bihotzeko eguzkia hasi ziren estaltzen.
Eta horrez gero, inoiz ez da bero.
Eta berriro erregutuko dizut.
ZATOZ, HOTZA ARI DU,
GAUR ERE ZU GABE.
ZATOZ, EZ ZAITUT AHAZTU,
NIRE AMETSEN JABE.
ZATOZ, HOTZA ARI DU,
GAUR ERE ZU GABE.
ZATOZ EZ ZAITUT AHAZTU,
TA HOTZA ARI DU.
Ezer ez da berdin, ezerk ez nau alaitzen,
zure irria beharko nuke nirea besarkatzen.
Baina orain ez zaude, zeruak argitzen,
alde egin zenuenetik, iraila izango zen.
Eta horrez gero, inoiz ez da bero.
Eta berriro erregutuko dizut.